Nun país medianamente racional, determinados debates sobre a súa propia esencia non serían máis que diatribas marxinais, de seres corroídos polo odio visceral.
Non teño claro a idoneidade do “Día das Letras Galegas”, como unha xornada festiva stricto sensu, na que unha ampla maioría de galegos optan en liberdade polo ocio, en lugar de celebrar a existencia dun piar fundamental da nosa cultura, como é a nosa literatura e o noso idioma nai. Unha data que debera ser de grande actividade nos nosos institutos e universidades, na que referendar o compromiso cunha cultura do país, que vive en horas baixas nunha sociedade que mira cara outro lado mentres a nosa concepción como pobo está en proceso de demolición por parte de executores disfrazados do pragmatismo máis vacuo.