O cascabel e o gato
Tras o mercado libre que rexe o sector eléctrico, en realidade, hai un sistema oligárquico controlado por cinco empresas que en oligopolio fórranse en calquera circunstancia, onde polo demais, o seu funcionamento é unha farsa e os seus beneficios unha estafa xigantesca. Ao parecer idéntico debe ser o proceder da maioría política cando toca poñerlle o cascabel ás eléctricas para frear as abusivas subidas da luz, pois sen a súa conivencia sería imposible que a factura se houbese disparado na última década mais alá do 87%, como vén confirmar a realidade estatística. Excedido incremento cuxa consecución foi posible ao deixar a regulación do estratéxico mercado enerxético en mans das empresas que conforman o oligopolio eléctrico facilitando que elas se forren, mentres prexudican aos consumidores e ao conxunto do país. E todo, a través do trato de favor inducido pola influencia dos actuais membros dos seus respectivos consellos de administración que antes de coarse pola porta xiratoria ostentaron altos cargos políticos no sector.
Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 25/09/2018
Situación preferente pola que logran vender un produto básico e imprescindible, no marco dun mercado cativo e en condicións lucrativas para os seus intereses, polo influxo case mafioso exercido sobre o poder político.
Por escandalosa que pareza , a situación non ten visos de cambiar, polo menos mentres non se produzan as reformas estruturais necesarias para corrixir en profundidade o funcionamento do sistema eléctrico vixente, sendo que para iso é imprescindible alcanzar un gran consenso social e político; un todo imposible de lograr de manterse o status actual, onde o lobby enerxético marca as pautas ao Executivo, ata o extremo que os membros do seu staff directivo entregan ao ministerio do ramo os decretos xa elaborados fóra da firma do ministro/a titular.
Non existe posibilidade algunha de orientar os pasos nesa dirección se non se asume como premisa o control público deste sector estratéxico, auditando o déficit tarifario e uns custos de transición de dubidosa credibilidade, afrontando á vez, unha reforma en profundidade da fiscalidade impositiva sobre o consumo, o control directo dos representantes políticos sobre os ata agora opacos procesos de poxa de enerxía, do mesmo xeito que rescatar para a titularidade pública as liñas eléctricas de distribución como única solución na erradicación das malas prácticas mercantís que caracterizan a enmarañada dinámica no sector.
Faise totalmente inexplicable entender o paradoxo que representa a simultaneidade de ter a enerxía mais cara de Europa, co feito de ser o país onde as empresas eléctricas alcanzan os beneficios mais suculentos, resultando moito mais complexa a interpretación de tal dislate considerando o agasallo do déficit de tarifa , esa prima concertada coas eléctrica descoñecendo canto lle custa producir a súa enerxía. e por tanto sen saber se o seu importe é xusto ou non repercutilo, pero que aínda así se aplica coa única finalidade de favorecer ao lobby enerxético, sabendo que os seus efectos non fan mais que escravizar ao usuario a través da débeda que segundo os seus datos equivale a mil euros per cápita en concepto de atrasos do pasado
Quizais, se temos presentes a natureza das relacións dos ex presidentes dos dous partidos que en alternancia ostentaron a Presidencia do país, González e Aznar e a comprometida relación de moitos ex membros dos seus gobernos coas empresas do sector así como a súa inclusión en nómin, profundando nese vinculo de comprometida relación, lograriamos coñecer a verdadeira realidade do mercado eléctrico, caracterizado por unhas poxas excedidas en prezo, así como a falta do control e a filantropía institucional do regulador, cuxos lesivos efectos fan que os consumidores teñan de cargar cos custos dun sistema ineficaz e ineficiente e mesmo sufrir os efectos da pobreza enerxética.
As cinco empresas transnacionales que en réxime de oligopolio conforman o sistema eléctrico español, lonxe de ser un referente de boa xestión fundamentan os seus privilexios na conivencia que manteñen co poder político, unha relación de amiguismo que mediante opacos subterfugios repórtalles incrementos no recibo da luz, tan fraudulentos como ilexítimos.
Ante tal tesitura ,desde a racionalidade a actividade eléctrica mais que un lucrativo negocio debe ser entendido como un servizo público no marco dun sector estratéxico e desde esa percepción ser tratado, pois na actual conxuntura queda visto que como oligopolio privado farase imposible lograr tanto o abaratamento do servizo como unha xestión eficiente da distribución, atrancos que ao impedir unha real e xusta recuperación económica igualitaria, non farán mais que prorrogar a discriminación e incrementar a pobreza.
A única solución efectiva é a nacionalización, pois desde que co pretexto de fomentar a competencia e beneficiar ao consumidor con prezos máis económicos privatizouse o sector, as tarifas non fixeron máis que incrementarse, do mesmo xeito que os beneficios destas grandes empresas , sen que desde a esfera política fixésese o mínimo intento para poñerlle o cascabel a unhas eléctricas que desde entón campan ás súas anchas e fan o que se lles antolla
