A incoherencia da aconfesionalidade do Estado

Antes de comezar coa miña reflexión quixera adiantar que me confeso ateo de convicción e, como a maioría dos da miña xeración, católico por imposición (pois somos moitos os bautizados en contra da nosa vontade). Resúltame materialmente imposible crer na existencia de calquera tipo de deidade nisto tempos. Do mesmo xeito que me resulta extremadamente difícil entender, e moito máis compartir, os postulados relixiosos do catolicismo. 

Creo necesaria a anterior aclaración para poder contextualizar correctamente as palabras que seguen. Devandito isto, e ante o rasgamiento de vestiduras pola violación da aconfesionalidade do Estado cometida polas Institucións duurante estes festexos da Semana Santa, non puiden exporme a coherencia ou incoherencia que encerran as críticas vertidas polos ateos defensores da ?sacrosanta? Constitución Española.

Dos 12 festivos nacionais de carácter retribuído e non recuperable fixados polo Real Decreto 2001/1983, de 28 de xullo, sobre regulación da xornada de traballo, xornadas especiais e descansos, tan só 4 teñen un carácter laico, estes son o 12 de outubro, o 6 de decembro, o 1 de xaneiro e o  1 de maio. O resto de festividades responden a un carácter relixioso, e existen en cumprimento do Acordo entre o Goberno e a Santa Sé, e así o recolle a norma.

O sorprendente deste feito é que tales festividades, con dereito a retribución e non asistencia ao posto de traballo veñen establecidas por unha norma laica propia do noso Estado aconfesional. 

É moi probable que se haxa decido facer coincidir os festivos nacionais coas festividades propias da relixión católica imperante na nosa historia e territorio, por tradición e a fin de facilitar a participación da maioría dos cidadáns nos festexos relixiosos. Do mesmo xeito que moitos dos políticos actualmente no poder decidiron participar nos devanditos festexos en representación estatal por tradición. 

E aquí é onde saltaron todas as alarmas dos ateos constitucionais agraviados pola devandita participación, pola imperdoable violación da aconfesionalidade do Estado Español por imposición da tradición.

A pesar de que comparto a crítica  e o reproche á participación dos nosos  Ministros e políticos nos festexos relixiosos, que non representa a crenza totalitaria dos cidadáns, pero si da maioría, como cabe concluír á vista da amplísima participación cidadá dos devanditos festexos, non puiden preguntarme se a reacción dos cidadáns laicos ofendidos foi proporcional á ofensa cometida. Non podo evitar preguntarme se existe coherencia entre o acalorado sentimento de ofensa e o silencioso goce do tempo de lecer que os ateos gozan pola imposición dun festivo nacional motivado pola existencia dun festexo relixioso. 

Pola reacción dos laicos ofendidos, atrévome a dicir que para unha plena defensa da aconfensionalidad do Estado durante os festexos de Semana Santa o apropiado sería ir traballar, xa que España é un Estado aconfesional por imposición Constitucional, diametralmente oposto ao carácter relixioso que dá lugar á existencia dos festivos Xoves Santo, Venres Santo, e Luns de Pascua nalgunhas comunidades. 

A coherencia obriga a renegar dos festivos relixiosos, pois se nos confesamos laicos, ateos e aconfesionais haberá de selo en todos os seus aspectos e non só no comportamento do Goberno relativo á relixión. Sobran os motivos para a crítica a este Goberno de España. 

Cidadáns laicos e ateos, á hora de criticar a violación da aconfesionalidade do Estado, ¿ou todos mouros, ou todos cristiáns?.