A xuíza apoia a prisión permanente para o parricida de Moraña na gravidade dos feitos e falta de escrúpulos

A maxistrada da Audiencia Provincial de Pontevedra María Nélida Cid, que presidiu o Tribunal do Xurado que xulgou ao parricida de Moraña, xustificou a pena de prisión permanente revisable por "o plus de culpabilidade que supón a execución do feito delituoso contra as persoas unidas por esa relación de parentesco ou afectividade que o agresor despreza".

Ademais, apoiouno en que se trata de "uns feitos caracterizados pola súa gravidade, revelando no acusado perigo e carencia dos mais elementais valores e escrúpulos"; motivo polo que, coincidindo "plenamente" co xurado popular, informou desfavorablemente do indulto total ou parcial do acusado.

A sentenza transcribe e argumenta o fallo que a maxistrada xa ditou 'in voce' o pasado 6 de xullo --despois de que o xurado declarase a culpabilidade de David Oubel--, pola que lle condena por dous delitos de asasinato cualificados con aleivosía, e agravados polo parentesco e por tratarse de vítimas menores de 16 anos.

Ademais do cárcere, a condena prohibe a Oubel comunicarse e achegarse á súa exmuller, ao seu domicilio, ao seu lugar de traballo ou a calquera lugar no que se atope durante un período de 30 anos, e establece unha indemnización para ela de 300.000 euros. A sentenza xa foi declarada firme ao renunciar todas as partes a recorrer.

ALEIVOSÍA

Na súa resolución, a xuíza ratifica que os feitos son constitutivos de dous delitos de asasinato consumado, ao concorrer nos dous casos "o dolo que consiste na conciencia e vontade de producir a morte doutro".

Ademais, sinala que se dá a circunstancia específica de aleivosía por tratarse de nenas de 4 e 9 anos, que se atopaban "co seu pai na vivenda deste, pechada e coas fechaduras bloqueadas, impedindo a saída e sen presenza de terceiros nin posibilidade de acceso destes no caso de que puidesen decatarse do ocorrido, o que ademais tentou evitar coa música a todo volume".

"Non cabería por parte da falecidas posibilidade algunha de defensa, cando, ademais, fornecéronselle fármacos e un relaxante muscular", sostivo, antes de apuntar que estes medicamentos lograron producir somnolencia e sedación na máis pequena, Amaia.

No entanto, incide en que os fármacos non tiveron o mesmo efecto na maior, Candela, que, "a pesar de tentar defenderse e a que logrou desasir unha das mans da cinta que a suxeitaba, non puido opor reacción defensiva algunha fronte ao ataque preparado e cos medios empregados, inopinado --sorpresivo-- e tan sumamente violento do acusado".

"Era consciente da indefensión das vítimas e aproveitouse dela, empregando unha amoladora, un coitelo e realizando os cortes en zonas vitais para asegurarse do resultado criminal sen posibilidade de reacción defensiva por parte das súas fillas", remarcou a maxistrada, que por todo iso mantén que a concorrencia da aleivosía "é manifesta".

PROBADO POR UNANIMIDADE

O pasado día 6, despois de dous días de xuízo, o nove membros do xurado popular deliberaron durante apenas dúas horas sobre o cinco preguntas propostas polas partes, dentro do previsible despois de que o propio acusado recoñecese a súa autoría dos feitos e trasladase o seu arrepentimento antes de pedir perdón e admitir que naquel momento non tiña as súas capacidades limitadas.

Unha vez en sala, o portavoz do xurado comunicou que, por unanimidade, ven probado que o 31 de xullo de 2015 Oubel atopábase no seu domicilio en Moraña coas súas fillas cando se dirixiu ás habitacións nas que se atopaban as nenas e atacounas cunha amoladora eléctrica e unha arma branca, producíndolles a morte "intencionadamente".

Tamén declararon probado por unanimidade que o ataque se produciu "aproveitando a natural indefensión da nena Amaia, que se atopaba ademais cun nivel baixo de consciencia" polos fármacos; e "aproveitando a indefensión de Candela, á que, ademais de adormentala, ao non producir os fármacos o efecto desexado", atou con cinta americana tras un forcexo.

A maxistrada-presidente recoñeceu que o xurado cumpriu o seu mandato e que o seu veredicto está "apoiado por unha valoración de proba sucinta pero suficiente, fundada nos elementos probatorios practicados axuizo", en concreto a declaración do propio acusado ao recoñecer os feitos, as testificales e os informes periciais.