Manda rosas a Sandro

Say you want to spend the winter in Firenza. En Florencia quedou este magno tesouro que non puiden contemplar en persoa  nunha viaxe moi limitada no tempo a causa dun exceso de visitantes á Galleria degli Uffizi.

 

Nesta pintura, vemos ao deus do amor, que aparece co vento Céfiro e a ninfa Cloris, con Mercurio, coas tres deusas Aglaia do esplendor e da beleza, Eufrósine da felicidade e Talía das festividades, coa elegante deusa das flores e dos xardíns Flora (que nos mira sorrinte cunha estraña franqueza), e coa nai Venus, de rostro caprichoso (inspirado talvez pola moza Simonetta Vespucci). Se abril é o mes máis cruel, esta obra mestra semella apuntar a unha primavera que florecerá nun estío de amores.

 

Será iso posible coa pandemia? O poeta rianxeiro Xesús Santos asegura que cando volva a normalidade daremos – á maneira de Catulo - bicos sen parar. Virán abrazos moi fortes e longos. Virá unha nova maneira de relacionarse – máis íntima e agradecida – ou seguiremos como se non tivera pasado nada?

 

Coidaremos mellor das persoas que acumulan máis anos? Poderá existir unha nova forma de emprego na cal a xente nova encontre un traballo remunerado coidando daqueles semellantes que xunto cos nenos e os enfermos son os máis vulnerables?

 

Quito o plástico (aínda) a unha magnífica edición máis dese Círculo de Lectores que tanto se bota de menos. É a antoloxía “Dignum est y otros poemas” de Odysséas Elýtis, que leo no xardín anexo á praia de Compostela en Vilagarcía de Arousa. Envolto nos versos que o gran Elýtis dedica á súa belísima esposa Iulita, chego á Praza de Galicia atraído neste Sábado Santo polos sons duns músicos da rúa: sete mozos latinos chamados “Los colegass”. É difícil non emocionarse vendo por fin como uns nenos pequenos bailan felices na praza coas bachatas en burbullas de amor que lanzan os cantantes. Mentres, dúas mozas contemplan embelesadas o escaparate dunha xoiería. Lembro os días de namoramento da xuventude nos cales era un esforzo económico considerable regalar un colgante ou uns pendentes á amada. Agora penso: cal é o prezo do amor? Canto daría na actual soidade por ter sequera un día de aquela gloria!

 

Di miña nai Concha que eu, cando era un neno aprendendo a falar, cantaba un éxito da época titulado “Manda rosas a Sandra”, do solista arxentino Sabú. 

 

Baile, arte, música e amor. Non é certo que os namorados rara vez enferman? Amor vincit omnia. Unha luz azul cobre as terras de Galicia e brilla a lúa minguante. Mañá volverá o sol.