Xogos de guerra

Un xogo duns nenos de Paquistán simulando un ataque suicida indignou á sociedade occidental e levantou unha onda de críticas de medios de comunicación e ONG.

Por Alberto Quian | Madrid | 07/03/2011

Paradoxalmente, en Occidente os nenos crecen rodeados de armas de xoguete e nunha cultura de violencia. Por que nos sorprende entón ver a outros nenos xogando á guerra?

Cando eu era cativo, a maior parte dos meus amigos xogaban a ser vaqueiros e a matar con saña a sioux e apaches; eu estaba no bando dos indios, pero só eramos dous, así que un tiña que ser o sioux e o outro, o apache. O xogo non tiña ningunha graza: os dous indios defendiámonos con pequenos paus que simulaban navallas de vinte colonos que nos atacaban con aquelas relucentes pistolas e escopetas de plástico que os seus papás lles compraran en El Corte Inglés e que disparaban proxectís con ventosas ou balotes de plástico. Os indios sempre perdiamos, claro; nunca cortamos unha maldita cabeleira.

Co tempo empezamos a darnos conta de que aquel xogo non tiña puntos de inflexión e de que perdera toda a emoción e interese. Aos vaqueiros aburríalles tan pouca resistencia e aos indios baldábanos tanto abuso. Así que comezamos outro pasatempo: matarnos na Segunda Guerra Mundial. Tiñamos que asumir outro rol ben distinto, aínda que o obxectivo era o mesmo: asasinarnos en sesións de ultraviolencia. Aquí había problemas, porque ninguén quería ser nazi, así que había que gañarse o dereito a ser un aliado inglés ou estadounidense (os franceses non tiñan carisma para nós; facturas da historia). Isto decidíase nun partido de fútbol entre os dous equipos que conformaramos ao comezo do curso. Quen gañaba era aliado; quen perdía, un puto nazi. Nestas batallas tamén me tocaba estar do lado dos vencidos (eramos uns torcebotas). E así, de indio pasei a nazi. Ao principio, aos nacionalsocialistas o xogo parecíanos divertido: arrestabamos e fusilabamos xudeus (adoitaban ser os gordiños, os ‘catro ollos’ e todo aquel cunha media de sobresaliente; eles deixábanse, claro, porque era a única forma de integrarse co resto da clase); tamén invadiamos países, matabamos franceses… Pero nos nosos xogos sempre había rigor histórico, de modo que os aliados acababan masacrándonos con metralladoras con láseres, luces e sons compradas tamén en El Corte Inglés e con granadas, bazocas e tanques artesanais cos que nos machucaban a pedradas.

Pasou o tempo e aos nazis deixou de parecernos divertido o de matar xudeus resabidos e gordiños con lentes para rematar sendo derrotados. Sopesamos a idea de reeditar a Guerra Civil española, mais démonos conta de que nas nosas vidas viramos e oiramos máis sobre indios e vaqueiros e aliados e nazis que sobre roxos e azuis, así que desbotamos o fratricidio. Ora que necesitabamos seguir sendo ultraviolentos e matarnos entre nós. Probamos con outros enfrontamentos sanguentos: xogamos a gladiadores e romanos, a mouros e cristiáns, á conquista española de América a sangue e lume… Pasamos a nenez a golpe de espada e canón.

O noso último xogo na infancia foi o de polis e gángsters, mais ao final todo o mundo púxose do lado da mafia, onde abrimos as primeiras cervexas e acendemos os primeiros cigarros que saboreamos. Estabamos a deixar a nenez.

Na época de instituto empezamos a saciar a nosa fame de violencia extrema naqueles salóns recreativos do barrio, onde tiñamos todo tipo de videoxogos sanguentos e aos que iamos en horas de clase. Deixámonos verdadeiras fortunas en aniquilar con puñadas, patadas voadoras, navallas, pistolas, escopetas, metralletas, tanques e avións de caza a chineses, vietnamitas, coreanos, xaponeses, rusos, alemáns…

Fixémonos adultos e aqueles xogos trouxémolos a casa en videoconsolas coas que agora xogamos en máis guerras cos nosos fillos, aos que premiamos levándoos no día das Forzas Armadas a visitar instalacións militares, onde poden sentirse como verdadeiros soldados cun arma nas mans ou sentados nun antiaéreo. Amais, para os que non teñen suficientes doses de violencia e necesitan máis adrenalina inventáronse as guerras de paintball para adultos e para nenos. En Estados Unidos mesmo van máis aló e non é estraño ver a pais ensinando aos seus fillos menores a disparar armas con fogo real en campos de tiro.

En Occidente, a guerra e a violencia son parte fundamental do noso lecer. Mais cando son outros os que queren xogar aos mesmos xogos anoxámonos coma cativos, alporizámonos e denunciámolos. Porque os xogos de guerra son parte do noso monopolio mundial, como as guerras reais. Somos nós quen decidimos quen poden xogar e somos nós quen escribimos as regras destes pasatempos. Así que sacamos as cláusulas que indican que os nenos pastúns de Paquistán están vetados nestes xogos e mobilizamos a medios de comunicación e ONG para denunciar os seus xogos de ataques suicidas, porque cremos que o lecer da guerra é exclusivo de nós e só nós temos capacidade para controlar e usar debidamente a violencia.

Aos occidentais dásenos moi ben o xogo da dobre moral e a hipocrisía.