"La gotera en el grifo de mi destino"

O poeta e escritor arxentino Baldomero Fernández Moreno aseverou no seu momento que "ante a poesía, tanto dá tremer como comprender"; e a escritora Carmen Conde aclarábanos que “a poesía é o sentimento que lle sobra ao corazón e sáeche pola man”.

Por Alexander Vórtice | Pontevedra | 27/12/2023

Un case sempre treme ante un sentimento brutalmente honesto, cal bomba nuclear exposta no papel. A comprensión chega, a maior das veces, cando caes na conta de que o que non pertence ao mundo material é o que realmente lle dá sentido a todo o vivido.

Desde que o mundo é mundo, a choiva foi un extraordinario transmisor dos versos, porque a choiva, en si mesma, tamén é poesía líquida. Pinga a pinga o tempo pasa e non cede, porque ceder é estar demasiado conectado a unha sociedade prosaica que gusta das aparencias, da 'non-poética'. Sobre o destino, cabe destacar as palabras do escritor estadounidense Walt Whitman: “Se chego ao meu destino agora mesmo, aceptareino con alegría, e se non chego ata que transcorran dez millóns de anos, esperarei alegremente tamén”.

J. M. Arceu preséntanos agora "La gotera en el grifo de mi destino", un manual de uso e abuso de vida que non deixará indiferente ao lector que teña a audacia de evadirse entre as súas letras. O percorrido entre a prosa poética e a poesía achega unha vivaz madurez puramente existencialista que procura expresar o porqué das cousas, o matiz dos xestos e a tranquilidade que se evade por mor das pingas anteriormente mencionadas.

Arceu fíxase en si mesmo, no seu percorrido vital, e atrévese a versificar sen fisuras, a peito aberto:

'Duermo agarrado a un cubito de hielo

y espero que pronto se derrita'.

Dous versos que poden resumir os pasos dados ao longo dunha vida -nova aínda- pero espremida grazas aos anos e, sobre todo, os danos.

E é que todo o que é bo non dura e todo o que dura é inalcanzable; así pois, eu aconséllolles a vostedes, lectores empedernidos, que se mergullen con présa neste mar de pingas líricas ata que se asome -unha vez máis- ese amencer que sempre iluminou o paso dos nosos días.

Alexander Vórtice (Pontevedra, 1979) é xornalista, poeta, novelista, columnista, escritor e colaborador en Diario de Pontevedra, PontevedraViva, Diario16, Crónicas PTV e nas revistas culturais Falando con Letras, En tempos de Aletheia e Oceanum. As súas obras publicadas ata o momento grazas ao pulso dos golpes e as caídas son: Destilería Ocaso (2004), Neurose Tremens (2005), Material de Soños (2008), Deus e Outros Superheroes (2013), Atrofiadas as Estrelas (2015), Crónica dun Home Bo (2016), Vexetacións Carnívoras (2017), Tempa Maltreita (2019) e Diagnóstico Interior (2021).