De Castaneda a Castañeda e viceversa

Atrancos e baleiros son oportunidades para crecer. Quizais por iso batín hai tres décadas con aquel senlleiro guerreiro da liberdade total que borrara a súa historia persoal. Foi unha viaxe iniciática, desas que fan a un transitar vieiros que nunca volve pisar. A viaxe a Ixtlán está chea de pedras, pero non ten cancelas. É máis fácil circular por autoestradas de peaxe onde só precisámo-lo diñeiro e vehículo axeitados e onde a maior parte dos viaxeiros priman a comodidade e rapidez da viaxe todo incluído. Por iso dirixirse a Ixtlán non está ó alcance de calquera.

Cheguei a Middlebury no limiar dun novembro de ocres outonais pintados con brocha gorda galicianista. Os camiños do corazón son persoais e intransferibles. Eu sempre optei polos cálidos verdes das maciñeiras e os pexegueiros fronte ó afiado arume dos piñeiros e, sobre todo, á friaxe grisácea dos eucaliptos. Algúns seres humanos senten fascinación pola dureza silenciosa e outros apertan o confort da natureza en documentais vespertinos desde o cómodo sofá; a min fascínanme os outonos multicor de Vermont. Se cadra por iso, e non por obrigas galicianistas, aquel outubro meu estaba a rematar en Middlebury.

Semellaba claro. Mentres as follas caían con forza outonal na transición a novembro na cidade universitaria nordestina, chegara o momento de pisa-la delgada liña vermella que separa os mundos do espírito e a creatividade humanas. E velaí estaban Luis e Laura para me transportaren ó corazón galicianista do Estado.

O traxecto de Burlington a Middlebury con Luis deu pé ás primeiras deliberacións sobre a boca da literatura e a heterodoxia viaxeira. É o vencello entre memoria e corazón a orixe da nosa creatividade? Luis practicaba a escrita diaria matutina, coa disciplina do esforzado escritor rural que sementa, fertiliza, esfolla e recolle os merecidos froitos da colleita literaria. A min daquela movíame apenas a forza de termar do leme que guía os navegantes emocionais nas encrucilladas do corazón. E baixo o leme automobilístico de Luis apareceron os ocres avermellados do campus de Middlebury, anunciando a proximidade da verde pousada de Vermont onde remataría a miña longa xornada viaxeira. Trala cea mentouse por vez primeira o dilema de borra-la historia persoal e desfacerse do lastre que nos amarra ó pasado.

O retorno nocturno ó elegante edificio vitoriano de Inn on the Green levoume de volta ós dilemas de perde-la importancia persoal, asumi-la responsabilidade e utiliza-la morte como conselleira. A torre trapezoide do pituco hoteliño vermontiano salientaba a elevada autoestima dos seus construtores e confirmaba a aposta dos propietarios por manteren viva a tradición. A min porén evocábame a futilidade de ancorarse nun pasado por veces asfixiante para a creatividade e reforzaba a miña impresión de toma-lo final da vida como norte para a existencia.

No hotel, o espello rectangular do cuarto reflectía un pasado egrexio, mentres as esveltas patas da delicada mesa marrón do recibidor convidaban os visitantes a mante-los seus hábitos de vida establecidos polas rutinas previas.

Cando apaguei a luz na procura de anapana, iluminouse no meu maxín aquel cálido sorriso de incertezas creadoras que guiaba o pulo creador de Luis a encadear palabras. A boca da literatura manaba del a partir de fluída meditación transcendental.

O día seguinte, a visita ás fervenzas de Otter Creek Falls acordou as miñas lembranzas de Twin Peaks, creadas por outro valedor da meditación. U-lo punto de encaixe dos altermundos do espírito e as feridas profundas do corazón? Que forza oculta gobernaría a creatividade? El sería o camiño literario unha forma de borrado da historia persoal?

A penúltima noite en Middlebury achegou máis argumentos Castañeda na cea con Ricardo en The Taste of India. Aquel chilango de cabelo acibeche, ollar penetrante e locuacidade portentosa non arredaba as costas de muros e paredes, quizais para protexe-lo seu mundo infantil ou se cadra como cicatriz dun mundo anterior.

A conversa vespertina puxo o foco no dilema de recupera-la memoria e ancorármonos a unha infancia imperfectamente ida. Aínda coas imaxes de Otter Creek Falls e Laura Palmer no meu cristalino, matinaba se a volta permanente á infancia podería desviarnos dos sabios consellos da morte nun mundo apegado á tradición que reproduce o lado escuro e impide mudar esa pel antiga e caduca.

Ó aperta-lo recollemento vitoriano de Inn on the Green invadiume o arrecendo a pexego maduro procedente dalgunha estanza ignota, e matinei se naquela transición entre Castaneda e Castañeda estaría a ponte entre o espírito e a creatividade humanas, e viceversa. Sabía que non sería a miña última oportunidade de comprobalo no corazón de Vermont, xa sen distraccións cromáticas caducifolias. Entrementres, abondábame conecta-lo novo nagual coa boca da literatura.