Catalunya, sempre un pas per devant

Unha das características que admiro das comunidades políticas, é a súa receptividade a reflectir nas súas institucións, a diversidade sociolóxica que teñen as súas xentes.

A vaquiña polo que vale

A polémica sementada artificialmente sobre a visita papal a Compostela, retrotráenos a tempos de intransixencia, na que a propia institución eclesiástica nadaba tan cómoda.

Viciados pola realidade

Falar de éxito do que sen dúbida é un fracaso colectivo, retrata a unhas organizacións sindicais, ás que unha inxente cantidade de traballadores non recoñece como representantes dun colectivo, canso de ter que pagar polo que non teñen culpa.

E pur se muove

Animábame fai poucos días un coñecido xornalista galego, a publicar a miña opinión sobre o estado actual diso do que tanto se fala, e tan pouco se coñece, nomeado co termo “galeguismo”.

E xira a noria

Un síntese ás veces coma un deses burros –e son plenamente consciente do que estou a dicir, para satisfacción dos sectores máis ultras- que pasan o día empurrando a nora, nunha camiñada interminable, que sempre volve ao mesmo punto de partida.

Macartismo ibérico

Comentábame fai uns días un xornalista galego afincado na “Villa y Corte” madrileña, a súa fonda preocupación pola deriva que algúns “media” viñan deixando caer nas súas liñas editoriais, con respecto ás medidas necesarias para saír da crise económica sen precedentes que padecemos, e a vea alarmante coa que algúns empezan a opinar sobre medidas de calado “xacobino”, necesarias para rematar co chamado Estado das Autonomías, ao que teñen como un averno en vida, ameazante da unidade da gran “nación española”.

Acto de fe

Cantaba David Bowie nos anos 70´ “mira ao avogado pegándolle ao rapaz equivocado”. Agora no remate da primeira década do século XXI, ese letrado chámase goberno, e o prexudicado non é nin máis nin menos que a sufridora cidadanía.

Rosa Díez, patriota galega

Probablemente se dixera no que nestes momentos estame a pasar pola mente, podería chegar a ter un serio problema legal. Se a miña conciencia o permitise, calaría mirando cara outro lado en sinal de desprezo, mais esta non o fai. Se a condición de orgulloso galego, non fose máis que unha etiqueta sen visos de concreción vital, escaparía dese lume que agora mesmo ferve no meu interior. Debe ser que non remato de aturar as ofensas dos “imbéciles e escuros” á terra dos meus pais.