Artigos de Xosé Manuel Sarille

Samba de uma nota só

Leonardo Benevolo explica en L’architettura nell’Italia contemporanea como os mozos arquitectos italianos que naceron nos comezos do novecentos se orientan en contra do racionalismo artístico e buscan unha nova época arcaica. Esa tendencia profesional e teórica leva o fascismo como compañía, que case todos adhiren. Case todos son moitos, porque tamén os arquitectos doutras tendencias se incorporan ao novo réxime. Eses case todos (somentes na arquitectura) significa que o fascismo deixa unha marca innegábel no acervo cultural italiano. Quen busque atopará. Na pintura, na literatura, na filosofía. Non se trata de brindar porque isto sexa así; en realidade doe atopar un malnacido como Albert Speer, arquitecto do nazismo, no medio da verbena, pero hai que recoñecer que as tradicións culturais non as condensa a vontade ética.

Filgueira Valverde

Teño diante de min unha nova de xaneiro de 1980, aínda no período da transición, escrita por Perfecto Conde Muruais para El País. A Universidade de Santiago de Compostela nomeara doutores honoris causa a Joseph M. Piel, Álvaro Cunqueiro e Camilo José Cela.

Cataluña

O independentismo siciliano foi moi importante entre os anos 1943 e 1947. Inspírase no modelo cultural oitocentista, radical-democrático e na tradición garibaldiana. Sicilia é unha nación, dicían, e ten dereito á independencia, porque foi máis ou menos libre ao longo da historia, con poder político, económico e social propio, e está oprimida por un estado de factura napoleónica que culminou no fascismo. A opresión colonial xorde coa fundación do Estado italiano, en 1870, dominado polos piamonteses e lombardos, que poñen ao seu servizo os instrumentos do poder e industrializan o Norte, mentres espolian as terras meridionais e rouban os seus brazos. Ese é o fundamento do independentismo de Sicilia.