Por gcaberto | GC ABERTO | 26/11/2018
O artigo 14 do Estatuto de Autonomía de Galicia contempla unha institución similar ao «Defensor del Pueblo», recollida no artigo 54 da Constitución Española e cuxo labor é defender os dereitos fundamentais estabelecidos no Título I da Carta Magna.
Mediante a Lei 6/1984 do 5 de xuño de 1984, do Valedor do Pobo, creouse dita figura para a protección destes dereitos constitucionais, e para a tutela dos dereitos individuais e colectivos dispostos no Estatuto, principalmente os do seu Título Preliminar.
Entre os dereitos estipulados neste Título Preliminar cómpre destacar os referidos á nosa lingua, recoñecidos no artigo 5, do cal quixera destacar o punto 3: «Os poderes públicos de Galicia garantirán o uso normal e oficial dos dous idiomas [galego e español] e potenciarán o emprego do galego en tódolos planos da vida pública, cultural e informativa, e disporán os medios necesarios para facilita-lo seu coñecemento».
Tan relevante énos esta cuestión que o nome idóneo para designar a devandita institución sería Valedor do Pobo e do Idioma de Galicia. Porque os habitantes de Galicia temos uns dereitos lingüísticos estreitamente vinculados ao emprego do galego, que é o alicerce da nosa identidade como pobo. Pero tamén o galego como idioma, como ente vivo emanado da nosa humanidade e que á súa vez apórtanos esa humanidade, posúe o seu propio dereito a ser utilizado por todos aqueles que o coñecen; é dicir, ten dereito a ser falado, escrito e non deturpado: ¡Ten dereito á vida!
A lingua nosa necesítanos para non desaparecer, para continuar sendo, nunha clara manifestación do conatus spinoziano, segundo o cal todas as cousas esfórzanse, no que está ao seu alcance, para perseverar no seu ser. E a xente galega somos quen estamos máis a carón das súas verbas, de aí a nosa responsabilidade na súa supervivencia. Nós posúemos o galego e o galego posúenos a nós
Por iso magóame tanto que sexa a Xunta de Galicia, os seus funcionarios, e até a actual Valedora do Pobo, os que incumpran non só esa obriga moral, senón tamén as normas legais.
Foi co gallo dunha reclamación presentada en Vigo o pasado mes de agosto contra da negativa dun estabelecemento a emitir a preceptiva factura. Por morar eu en Madrid, o «Instituto Galego do Consumo e da Competencia» (IGCC), dependente da Consellería de Economía, Emprego e Industria da Xunta, derivou a documentación á «Dirección General de Comercio y Consumo» (DGCC) da «Comunidad de Madrid». Hai semanas recibín unha notificación do IGCC nese sentido, escrita en castelán, cando a reclamación fixéraa en galego; idioma no que correspóndelle contestarme de acordo coa lexislación vixente.
Acudín en amparo á Valedora do Pobo, dona Milagros Otero Parga, quen concluíu o expediente —aínda que sexa coa posibilidade de reabrilo— argüíndo que en primeira instancia contestóuseme en español en aplicación do artigo 15.3 da lei de procedemento administrativo.
Porén, a norma citada determina que se traducirán ao español os documentos dirixidos ás administracións que non teñan o galego como lingua cooficial, pero non así os remitidos aos interesados agás que estes o manifesten expresamente, cousa que eu non fixen .
Máis non remata aquí o desprezo polo noso idioma e pola ética profesional que debe guiar o traballo dos funcionarios.
Acudín a consultar o expediente á sede da DGCC, na madrileña rúa de Ramírez de Prado, onde comprobei, asombrado, que a documentación foi devolta ao IGCC por non traducila ao español, reclamándoselle que o faga «En cumplimiento del art. 15.3 de la Ley 30/2015 del Procedimiento Administrativo Común de las Administraciones Públicas».
Isto acontece porque a meirande parte dos empregados públicos galegos son incompetentes no idioma de Galicia, e non o utilizan nin de xeito oral nin na escrita. Por iso, no caso de ter que dirixirse ao administrado en galego non o levan a cabo de maneira directa, senón que teñen que traducir do castelán á nosa lingua; e como lles resulta dificultoso, non o fan. Polo mesmo motivo, tamén non trasladan ao español os textos en galego, inda que estean obrigados pola lei.
Despois de case corenta anos de política de normalización lingüística non é admisíbel, baixo ningún pretexto, semellante resultado. É preciso facer moitísimo máis; sen demora e sen pausa. Ou o galego esmorecerá, e o pobo galego xunto con el.
Xabier Vila-Coia
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.