A 'marcha fúnebre' do PP

Despois de utilizar a RTVE como unha ficha  máis do taboleiro político, manipulando o medio  para uso partidista,  agora  cando como consecuencia  do cambio habido no Executivo establécense outras regra de xogo para  pluralizar o funcionamento e control democrático deste medio de titularidade pública “a pesar de instrumentalizalo  ata a saciedade”,agora  o PP lonxe de asumir a nova  disciplina levántase da mesa,  planta a partida  e  declárase   en rebeldía ; desvinculándose para o efecto  do proceso  express impulsado polo Goberno socialista  de renovación do  Consello do ente  á vez de anunciar que esta mesma semana presentarán un recurso de inconstitucionalidade ante o Tribunal Constitucional, por entender que o  decreto lei do novo Goberno, ademais dunha  " cacicada" é unha manobra de " golpismo"  contra o Senado.

 

Que quen   durante os últimos sete anos exerceu autoritariamente  a función  de  paladín da  manipulación informativa e o control da opinión pública en propio beneficio,  veña a estas alturas  a aducir   falta de transparencia  na determinación democrática dos seus   adversarios políticos  é dunha desvergoña sen precedentes ; máximo, cando está  de sobras  probado  que  durante a súa etapa á fronte  do Executivo  e ostentando  o pleno dominio do ente,  o fluxo  comunicacional  non só foi  tendencioso e nesgado  senón que ademais foi manexado como arma arreboladiza para devaluar a  función política  dos seus opositores sen reparar  en falsidades,  mentiras e mesmo calumnias, é dicir,  un planificado proceso  de desinformación  que  nin nunha soa ocasión  levou  a palabra "verdade" como  sufijo.

 

Pero a ninguén deben sorprender os ademáns  do grupo conservador,  pois  a efectos reais  aínda cando  alardean  de ser os  artífices  da Transición,   defensores do Estado de Dereito e a Constitución , o certo é que o agora Partido Popular  é herdeiro  familiar, social e ideolóxico do franquismo,  e non só polas súas orixes,  senón tamén  por aceptación implícita do seu testamento,    e tal vínculo de relación  fai que manteñan  arraigadas  condutas afíns con aquel  réxime   como  a censura política ,  o control dos medios de comunicación e aos  profesionais do ramo, coa  maquinada finalidade  de presentar a noticia como eles desexan e  así poder persuadir  á poboación neutralizando todo  discurso que  cuestione  a súa imaxe como partido e os graves excesos  do seu quefacer político.

 

Resultado de tal vínculo  foi a súa relación  de paternidade  coa  Lei  Mordaza, un novo formato de "censura"  tras cuxa aprobación pasaron a ser delitos  actos que anteriormente se amparaban na liberdade de expresión, todo un referente de  involución  cuxa  recondución non  se resolve  con cinco emendas  senón que precisa dun   cepillado completo vía derrogación, para  partir de cero e desde un enfoque garantista dos dereitos dos cidadáns devolverlle á democracia  o que lle pertence,  sobre a base que  o obxectivo da  lei  sustitutoria  debe salvagardar  os nosos dereitos e  non acoutalos como agora está a suceder coa aplicación do actual  espantallo xurídico  do PP que para maior complexidade  ten  á Administración como xuíz e parte no contexto dun  exercicio de dobre poder político paralelo ao goberno formal

Tal é así,  que ata a aprobación da moción de censura o retroceso da liberdade de expresión  foi de tal calibre, que nunca un Goberno  exercera un control sobre os medios informativos tan extremadamente  prexudicial para a saúde democrática do país, que non só afectou a      os medios públicos como é o caso de TVE, senón tamén a     os de ámbito privado, que afectados  pola precariedade económica e  afogados polas súas propias débedas,  para manter a súa continuidade optaron  polo  peor dos remedios, que non foi outro  que encartarse  ás determinacións  do poder político e financeiro.

 

 Creándose con iso  unha situación no panorama mediático  de total  supeditación, desde o punto e hora que ata a saída  de Rajoy de Moncloa  a totalidade  dos grandes grupos privados de comunicación  foron marionetas dirixidas  pola xefa de propaganda política do PP, é dicir, pola vicepresidenta Soraya  Sáenz de  Santamaría  quen dirixiu á súa antollo   o control da comunicación destes   mass media de conveniencia  aos que utilizou para un branqueado de imaxe  que  lles permitise manterse no poder, e todo iso alimentado  a través dunha interesada  distribución  da  publicidade institucional ( é dicir da utilización   arbitraria  de diñeiro público),  e sen reparar  para nada que unha democracia sen xornalismo libre é unha democracia de mínimos.

 

Pero a verdadeira finalidade de tan deseñada  operativa foi converter aos profesionais do gremio en “axentes  publicitarios e propagandistas”, e aos medios de información  en serventes do Goberno para facer uso da  “espiral do silencio” e así   desviar a atención cara a outros temas mentres mantiñan secuestrada   na  trastenda informativa  a  corrupción protagonizada por eles mesmos. utilizando  como centro de estratexia de distracción as dificultades políticas que atravesa Cataluña co Goberno español, por non dicir o  recorrente desatino   de Venezuela ou Irán.

 

Un circo mediático sen precedentes, que puxo de manifesto as malas artes e a  degradación política do partido que ata agora dirixía as rendas do país  a pesar da súa total perda  de lexitimidade tras gañar  os comicios dopado, financiando as súas campañas con diñeiro negro da corrupción.

 

 Circunstancia  cuxa gravidade lle impide que poida ostentar representación institucional de tipo algún  en tanto non sexa capaz de acometer  a súa rexeneración   política integral;   un obxectivo de imposible consecución  se o mandato de renovación    vén recaer en quen polas súas malas artes foron  parte implícita  do  desastre,  como resultan ser  os candidatos que en liza aspiran a tomar o mando  do  primeiro partido político de Europa ao  que unha sentenza xudicial adxudicou o  distintivo de organización  criminal.

 

De ser así, a  expedición do acta  de defunción está servida