O protectorado español e Puigdemont

 

Utilizar a Constitución para colocar fóra de xogo a quen defende a diversidade plurinacional do país, é a práctica usual que os autoproclamados constitucionalistas empregan coa finalidade de recortar espazo aos seus adversarios políticos, especialmente cando os contendentes ostentan a primacía que lles atribúe a condición dun maior referendo electoral.

 

Tras o feito de establecer un linde entre os constitucionalistas e os que non o son, exista `a perversa intención de excluír do escenario político a quen rexeite "a indisoluble unidade de España", como tamén a aqueles outros que cuestionando a estruturación territorial do Estado e asumindo a súa realidade plurinacional postúlanse en favor do dereito para decidir.

 

E todo coa intención de manter intocable a súa percepción da unidade patria, esa singular forma de entender o país de quen tras a súa  limitadísima cultura democrática e a súa visión centralista do poder, son proclives a preservar a continuidade do actual modelo de estado, baseado no unitarismo identitario que ademais de contraproducente e xerador de tensións políticas, é algo que polo seu desaxuste coa realidade xa debese formar parte da nosa historia.

 

Actitude distinta manteñen emporiso,  estes patriotas de pacotilla cando quen actúa contra o marco constitucional faio desde a esfera foránea portando credenciais dos mercados financeiros, como así evidencia a reforma do artigo 135 da Constitución que imposta pola chanceler Merkel a través dun trámite exprés, sen consenso social e á marxe da consulta cidadá foi referendada por estes autoproclamados constitucionalistas, que renunciando á defensa do país e das súas xentes optaron por dar prioridade absoluta ao pago dos intereses e o capital da débeda pública das Administracións sobre calquera outra necesidade de gasto. 

 

Unha reforma que devandito sexa de paso, non só deixou sen efecto as bases e os consensos que acompañaron ao modelo constitucional, senón que a repercusión dos seus efectos alterou o contido da Carta Magna de 1978 ata o extremo de suprimir pola vía do feito todo o relativo ao aspecto social do noso Estado de Dereito,  o que presupuxo de seu o desmantelamento de todo o relacionado co benestar cidadán. 

 

Non sendo posible na actual conxuntura garantir a súa cobertura, polas eivas do marco constitucional reformado, tendo en conta que a prestación dos dereitos sociais e os dereitos humanos en xeral, son incompatibles coa aplicación das medidas de austeridade coercitivas que establece o modelo político de aplicación.

 

Impedimento que delata a dobre moral que caracteriza aos membros do autodenominado bloque constitucionalista, no seu intento de patrimonializar a Constitución coa interesada utilización de catro dos seus artigos afíns no  seu contido cos signos de identidade do seu ideario político como son (a unidade da patria e os seus símbolos, o pago da débeda, etc.), ao tempo de mostrar reiteradamente o seu total desinterese en satisfacer o cumprimento dos aspectos relacionados con (as pensións, a sanidade, a educación, a dependencia, a igualdade , o emprego, etc.) . 

 

Xerando con tal discordancia unha dinámica de permanente infracción, que contrariamente ao trato aplicado disciplinadamente a outros delitos de desaforamento, neste caso a pesar da condición puníbel do seu incumprimento, curiosamente, a transgresión pasa desapercibida á acción da xustiza. 

 

Engadir a iso que o feito de encartarse ás imposicións da chanceler Merkel e axustar nos substancial nosa Lei de Leis ás súas esixencias, supuxo desde entón renuncia expresa á soberanía económica e a total entrega do Estado aos intereses de Alemaña e dos mercados financeiros, cuxas consecuencias como queda devandito, anularon de facto a totalidade dos dereitos democráticos e sociais. 

 

Actitude delirante duns políticos que proclamándose constitucionalistas transixiron incluír na referida reforma o punto final ou liquidación do Estado de Dereito. co agravante de facelo actuando contra os propios intereses do país, evitando por todos os medios o debate e a participación cidadá coa planificada intención de eludir a celebración do obrigado referendo.

 

Un proceder que en razón a iso pode ser cualificado como un acto de alta traizón, por máis que agora tenten escurrir a súa implicación utilizando en comandita neoliberal (PP,PSOE, C` s) a ofensiva represiva e centralizadora en relación co proceso soberanista de Catalunya, para deste xeito evadir toda responsabilidade botándolle ao “ procés” a culpa de todos os males habidos e por haber, transformando aos consellers da Generalitat e ao seu President en chibo expiatorio desta vendetta constitucional sen precedentes.

 

 

É por iso que os artífices da España antisocial dando por certo a condición de protectorado xermánico, optasen porque os servizos secretos do país propiciasen que Puigdemont fose detido en Alemaña e non noutro país, ao considerar que a xurisdición alemá polos “favores prestados” podíalles convir máis cara a súa  extradición.

 

O que non mostran interese algún é extraditar o diñeiro radicado ilegalmente  nos paraísos fiscais, como tampouco, o ingreso en prisión dos corruptos circunscrita á devolución do roubado. 

 

Por algo será..!!!