Que non enmudeza a rúa

Cando deixamos atrás o 8M e as xustas reivindicacións das feministas demandando igualdade de dereitos, non é un home casualmente senón outra muller quen tras doce anos no poder, de novo, volve tomar as rendas da Cancillería teutoa e do mantemento da hexemonía dunha Alemaña que manda absolutamente nesa Europa cada vez máis desigual polos efectos da doutrina neoliberal que ela defende enerxicamente, do mesmo xeito que as lacerantes e inexorables medidas de acompañamento.

 

Percepción que desde a periferia da UE a masa progresista ve con desagrado, aínda que desde a apreciación teutoa fan unha lectura máis permisiva, a preconizada polo “feminismo varonil”, onde as mulleres que desempeñan funcións políticas relevantes multiplícanse, aínda que, asumindo ao sentir proclamado pola súa mentora, é dicir, sendo expresamente adeptas á promoción e consolidación do neolibralismo doctrinal en aberta ofensiva contra o “feminismo xenérico” defensor da universalidade dos dereitos civís e do benestar social. 

 

Se as integrantes do feminismo de vangarda buscan ser recoñecidas, non poden pasar por alto o atroz asalto que exerce o neoliberalismo sobre a democracia, nin tampouco deben esquecer que o capitalismo neoliberal é sen ningún xénero de dúbida o dispositivo de maior opresión para o seu xénero, pois as políticas de austeridade que caracterizan a operativa da devandita ideoloxía aínda prexudicando xenericamente á clase traballadora sen distinción de sexo, resulta unha obviedade  concluír que a repercusión política do seu impacto empobrece e subxuga en maior medida ás mulleres que aos homes. 

 

Ese exceso de afección feminina vén inducido porque a precariedade é en si mesmo o factor determinante da supervivencia do novo capitalismo neoliberal sustentado por un mercado laboral de perfil flexible e salarios de miseria que de xeito evidente ten rostro de muller e non por casualidade , por iso é polo que toda estratexia de defensa deba estar dirixida a combater as políticas neoliberais xa sexan de etiqueta patriarcal ou as impulsadas actualmente desde Alemaña para o conxunto dos países da Unión, que como xa queda referido, imparte con man de ferro a Chanceler Merkel auxiliada no seu quefacer por o seu séquito xermánico do “feminismo varonil” .

 

É por iso que posicionarse públicamente a favor da igualdade de xénero e defender á vez as teses do neoliberalismo, sexa unha actitude de hipocrisía política sen precedentes, ao non resultar congruente secundar a continuidade dun sistema de explotación e ao mesmo tempo decantarse a favor dos prexudicados pola súa aplicación. 

 

Quen se nega a recoñecer  a asistencia de  e simulación da realidade, máis que manifestar a súa disposición para plantar batalla en defensa das  demandas do colectivo que din defender , están a optar por establecer conciliación entre explotadores e oprimidos, e actitudes tan contraditorias restan toda fiabilidade política aos seus promotores. 

 

Mal irán as cousas se o movemento de liberación das mulleres sóltase da man da democracia participativa e da solidariedade social para enredarse nunha relación de intereses, pois de facelo pasarían a exercer a función de criada a soldo do neoliberalismo, prestándose con iso á desregulación financeira e a neoliberalización da economía, consumando con iso un feminismo de mulleres privilexiadas e elitistas contra o resto do colectivo feminino, nunha actitude de correspondencia coas directrices marcada desde Berlín pola máis poderosa muller sobre a face da terra e indiscutible protectora e líder europea do neoliberalismo austericida. 

 

 

Lonxe de aspectos positivos, o modelo neoliberal ou fundamentalismo de mercado cociñado nos fogóns da Troika, a través das súas "políticas de xenocidio", non fai máis que xerar repercusións danosas nas condicións de vida dos países da Europa periférica como así veñen indicar os efectos producidos pola perda de dereitos laborais e sociais, a demoledora diminución do emprego, a exclusión social e o aumento da pobreza, contraproducente repercusión que non só limita a obtención das aspiracións igualitarias do feminismo senón que reproduce a opresión de xénero e a servidume neoliberal.

 

Máis aló da teoría do patriarcado, é Ángela Merkel "a raíña sen coroa de Europa", quen desde a súa radical defensa de neoliberalismo, coas súas prácticas políticas está impedindo a creación dun espazo para a radicación do feminismo igualitario. como así o avala a súa permanente negativa a identificarse co mesmo. 

 

E iso é así, aínda cando na súa intención de gardar as aparencias faga chiscadelas ao feminismo no Día Internacional da Muller anunciando a incorporación de máis mulleres na conformación do novo Goberno alemán.