O Congreso debate esta semana as propostas de En Marea para abaratar e limitar a interrumpibilidade

A Comisión de Economía, Industria e Competitividade do Congreso debate este mércores unha iniciativa de Unidos Podemos-En Comú Podem-En Marea, na que propoñen limitar o valor máximo das retribucións da interrumpibilidade, fórmula pola cal as grandes industrias deteñen a súa produción en momentos de tensión no sistema eléctrico, así como o volume de potencia a reducir.

Así figura na proposición non de lei, recollida por Europa Press, que a portavoz de En Marea, Yolanda Díaz, rexistrou o pasado mes de setembro no Congreso, e na que destaca que o custo da interrumpibilidade é en España "de xeito evidente esaxerado" e cun volume de potencia "innecesario".

Durante toda a iniciativa, a deputada realiza unha comparativa entre a xestión que realizan deste recurso países europeos por cuxo tamaño España debe compararse en tamaño --Francia, Alemaña e Italia-- concluíndo que España, a pesar de ter menor risco de colapso no seu sistema eléctrico, recorre á interrumpibilidade case tanto como Italia (o país que máis o fai), pero abonando moito máis que o resto de países da súa contorna.

ESPAÑA PAGA MÁIS QUE FRANCIA, ITALIA E ALEMAÑA XUNTAS

Díaz sinala que se en 2016 en España se adxudicaron 2.895 megawatts (MW), cun custo de medio de 173.920 euros/MW, e un custo total de 503,5 millóns de euros, os consumidores españois pagaron por este recurso máis que os abonados por Alemaña, Francia e Italia xuntas.

Así, sinala que a máxima retribución en Alemaña en 2016 supuxese 39 millóns de euros, en Francia foi de 96 millóns e en Italia 297 millóns. Sumados todos xuntos contabilizan 432 millóns de euros, case 100 millóns menos que os 503,5 millóns que España desembolsou en concepto de interrumpibilidade.

POXA MÁIS POTENCIA

Todo iso a pesar de que, tal e como sostén na iniciativa Yolanda Pérez, España contrate un maior volume de potencia que todos os países, menos Italia, a pesar de rexistrar puntas de demanda inferiores (40,5 GW fronte aos 87 GW en Alemaña, os 88 GW en Francia ou os 54 GW en Italia).

"Resulta sorprendente que o sistema eléctrico español necesite o dobre de potencia interrumpible que Francia ou Alemaña, con puntas de demanda moi superiores, e só algo menos que Italia, cunha punta de demanda superior", destaca.

Realizando unha comparativa entre a punta de demanda anual e a potencia instalada --non ten en conta a dispoñibilidade das diferentes tecnoloxías, recoñece Pérez, pero matiza que "dá unha idea da probabilidade de ter que recorrer" á desconexión por falta de enerxía xerada-- España ocupa o último posto neste coeficiente de risco.

UNHA AXUDA ENCUBERTA APÓS UNHA XUSTIFICACIÓN TÉCNICA

Todo iso leva á deputada a concluír que o sistema de interrumpibilidade non deixa de ser unha forma de compensar ás industrias electrointensivas. "A causa última destas distorsiones está en que é, en realidade, unha mestura de ferramenta técnica e de axuda á industria xeral, pero de forma particular á electrointensiva", argumenta.

Unhas axudas das que, aínda que Díaz non rexeita, critica que se carguen sobre os consumidores nin por toda a sociedade. Por iso, avoga por que se establezan con cargo aos Orzamentos Xerais do Estado, con carácter trienal, ao amparo das directivas europeas sobre axudas á protección do medio ambiente e enerxía, e co fin de compensar o apoio á enerxía renovable e á colaboración coa transición enerxética, condicionadas, iso si, en determinados supostos.

Así mesmo, tamén chama a reformar a xestión da interrumpibilidade co fin de que "responda estritamente" a necesidades derivadas da seguridade do sistema, flexibilice as condicións de execución para que, ademais de cubrir situacións de emerxencia, "sexa efectivamente un sistema de xestión da demanda", e habilitar mecanismos de recompra para que os adxudicatarios de potencia poidan cancelar as súas obrigacións de reducir a demanda.

Doutra banda, pide que a adxudicación se poida realizar con carácter anual, mensual ou semanal, garántase a retribución e volume de potencia máxima por un período de tres anos, e que todos os procesos relacionados coa adxudicación sexan telemáticos.

Así, destaca que a pesar de que o resto de países contan cun mecanismo de poxa, España é o único país onde esta poxa é presenza, sen que esta circunstancia se justifique na normativa que regula estas poxas, gravándose o seu custo --despregue de instalacións, equipos e desprazamento á sede da poxa-- á factura dos consumidores.