Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 19/11/2017
O ninguneo do PP ao PSOE negándose agora a afrontar a reforma da Constitución que os populares aceptaran asumir a cambio que os socialista apoiasen a aplicación do artigo 155 en Catalunya, só pode sorprender aos politicamente incautos, a quen acepta o discurso que describe a Constitución de 1978 como a referencia xenuína dunha transición modélica cara á democracia.
Sabendo que a Constitución ademais de propiciar a prolongación do réxime anterior, mantivo por substitución xeracional a continuidade da súa elite dirixente convertendo ao PP e á súa órbita de acólitos en directos beneficiarios, resulta obvia a negativa destes a mudar o contido do soporte que consagrou un marco xurídico que deu prórroga ao franquismo baixo a camuflaxe dun formato histórico distinto, pero non tan só polas vantaxes reportadas senón tamén en razón a afinidade e conexión política co mesmo.
O réxime non comezou no 78 senón que continuou no 78, e boa proba diso , é que os Pais da Constitución foron catro franquistas, un socialista, un comunista e un nacionalista catalán; sendo fácil entender ao fío de tal correlación política, porqué incluíronse no seu texto códigos lexislativos do franquismo aos que exclusivamente fixeron arranxo de maquillaxe para ser inseridos na lexislación "democrática", por iso é polo que en gran medida o seu articulado veu dar continuidade a legados e vestixios da ditadura, e iso non podía ter outro camiño en razón á súa propia xénese , tendo en conta que as Cortes do 77 para nada foron constituíntes, aínda cando paradoxalmente, aquel poder constituído se declarara a se mesmo constituínte
É por iso que para o PP a Constitución do 78 mantén plena vixencia, e por tanto, entenden innecesaria a reforma do seu texto, e sosteñen esa postura «inmobilista» porque o mantemento invariable do seu contido repórtalles, entre outras, a vantaxe de manter a maioría absoluta no Senado con só un terzo dos votos, á vez de permitirlles aplicar recortes en dereitos sociais como tamén sustentar o aforamento dos seus membros. e con iso, posibilitar que como ata agora vén sucedendo, un grupo limitado de dirixentes políticos, maiormente adictos ás portas xiratorias e a corrupción sigan marcando unilateralmente o rumbo do país.
Na actual conxuntura, cando máis evidente faise a necesidade dunha profunda reforma á Constitución, o rexeitamento do PP impide afrontar de forma solvente tal labor, aínda cando o contido da Carta Magna non resulta efectiva para resolver as necesidades actuais da maioría dos españois, o que fai necesario a súa substitución integral por un texto renovado; un contido adecuado aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado faga posible a modernización do sistema político e institucional, e demais aspectos que de forma efectiva poñan remedio aos impedimentos e limitacións presentes.
Capaz de resolver asuntos relativos a un novo sistema electoral que supoña que o voto de cada persoa teña o mesmo peso e valor; de garantir a protección dos dereitos sociais, como a defensa da unidade de España na plurinacionalidade e o dereito para decidir (incluído referendo); do mesmo xeito que reformar a xustiza para un poder xudicial con efectiva independencia e coas mans libres na súa loita contra a corrupción.
Unha Constitución de novo cuño que contrariamente á do 78 debe estar á altura do seu tempo político e social, unha reforma en síntese, que de resposta ao devir da nosa realidade cotiá
Por ser unha necesidade perentoria , que o PP teña rexeitado o acordado co PSOE e negue xusto despois de que se constituíse no Congreso a Comisión para a Avaliación e a Modernización do Estado Autonómico, toda posibilidade a reformar a Lei Fundamental de 1978, é indicativo que Rajoy e o seu séquito queren dar por resolto o debate antes de inicialo, fuxindo con iso de toda labor reformadora, e por tanto, indicando co seu proceder a súa reafirmación no marco constitucional vixente, sobre o que non dubidan en proclamar de forma reiterada que "é a mellor garantía para alcanzar a Xustiza e a prosperidade de todos os españois".
Un desmarque por tanto, que volve ampliar o tempo de prórroga ao réxime franquista e pecha con iso baixo sete chaves toda posibilidade ao consenso, sen o cal, todo intento de reforma constitucional resulta un desvarío.
Por iso é polo que para prexuízo da maioría social, e da boa marcha do país as cousas manteranse nun estado de tensión permanente entre o vello que resiste e o novo que non acaba de impoñerse
E mentres tanto, o Presidente Rajoy tentará facernos crer que a economía vai vai mellor que ben, para acabar dicíndonos que un vaso é un vaso e un prato é un prato.
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.