Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 17/11/2017
Por mais que o réxime de 78 fixese crer ao independentismo que tiñan cabida no mesmo como calquera outro partido, o ocorrido en Catalunya nos últimos tempos puxo de manifesto que tal crenza era só un espellismo.
A realidade dos feitos veu demostrar que o seu encaixe no "estado de dereito" é un todo ficticio por non ter cabida efectiva, por canto, de nada vale que lles deixen participar en "democracia", cando os partidos do sistema, os chamados constitucionalistas, impídenlles exercer os dereitos polos que o pobo lles ten posto á fronte do Govern da Generalitat, privación que representa unha dicotomía por canto ao non respectar o dereito a decidir que eles propugnan para a súa nación, é evidente que se lles está conculcando a súa propia finalidade política, que non é outra, que a consecución da independencia como país.
Non se pode aducir exceder o marco legal, tendo en conta que é indistinto o camiño que se elixa, e valla como exemplo de contraste o procedemento seguido coa tramitación do soado plan Ibarretxe, quen lonxe de elixir a unilateralidade como atallo, optou polo establecemento dunha folla de ruta que utilizando as canles regradas constitucionalmente levou ao parlamento español para a súa negociación democrática, pero a resposta da maioría da cámara á súa demanda sobre o dereito a decidir do pobo vasco e á aspiración lograr un Euskadi no mundo con voz propia, non foi outra que darlle coa porta da soberanía nacional en todos os morros e facturalo de retorno para Ajuria Enea.
Ambas as circunstancia son indicativas que a actual Carta Magna pecha baixo sete chaves toda posibilidade a que as comunidades históricas incrustadas no ámbito territorial do Estado, teñan posibilidade algunha de modificar o seu estatus e decidir o seu futuro como democraticamente debese ter estipulado, .
Iso é así, porque o seu propio contido foi redactado de tal forma que nada poida moverse en relación cos dereitos dos pobos, sendo así establecido coa finalidade abortar desde o seu propio marco toda tentativa de soberanía si as circunstancias así o demandan, pois non debe ofrecer ningunha dúbida que a efectos de organización territorial a sacralización da "unidade" e "indivisibilidade" de España así como a denegación da plurinacionalidad seguen a ser preceptos ríxidos e invariables do seu contido.
Pero ao parecer, o nacionalismo periférico segue non querendo entender que a Constitución Española de 1978, é en se mesma a última lei fundamental do franquismo adaptada a un formato de aparencia democrática, como así indica o feito que a súa redacción recaese nuns relatores non elixidos polo pobo, senón designados a dedo por un goberno da ditadura, por vellos carcamáns do franquismo, cuxa finalidade non era outra que prorrogar o gran latrocinio iniciado o 17 de xullo de 1936, e que resultou ser a xénese, do actual e convulso estado de corrupción.
Obxectivo sintetizado no opúsculo constitucional, propiciando que a situación pretérita quedase atada e ben atada, e con iso, consumásese a consolidación do statu quo tardofranquista, en cuxa órbita a hostilidade a todo embate secesionista é manifesto como así quedou probado no transcurso dos últimos acontecementos en Catalunya; por quen mostra a mais radical negativa a adecuar o seu contido á pluralidade territorial do Estado.
É por iso que na actual tesitura e a teor da conformación política do país, todo intento a exercer o dereito a decidir sobre aspectos que afecten a cuestións atinentes coa autodeterminación e por extensión coa soberanía nacional, folga dicir que será sufocado ata as últimas consecuencias enarborando a Constitución como bandeira, aínda cando, a utilización disciplinaria da reliquia xurídica do 78 arrastra o lastre da súa obsolescencia, tendo en conta que transcorridos 39 anos da súa aprobación, o 75% da cidadanía ven as súas vidas e decisións fundamentais suxeitas polas determinacións dunha lei decrépita que paradoxalmente nin sequera tiveron oportunidade de votar.
Na actual conxuntura sobra dicir por tanto que unha reforma parcial do texto constitucional sería inútil e irrelevante, por canto, non fornecería o efecto modificador da realidade , toda vez que non son parches o require a situación senón a completa derrogación da Constitución de 1978 e a súa substitución integral por un texto renovado; un contido adecuado aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, e equitativo que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado poña remedio aos impedimentos das limitacións presentes
.Un paso imprescindible para lograr que España rompa dunha vez por todas a súas ataduras co franquismo e exerza como titular da súa soberanía, pois caso contrario a tensión institucional fara que o crepúsculo sexa irreversible.
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.