Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 26/08/2017
Se en véspera de vacacións en foro xudicial o presidente Rajoy incorrendo unha vez máis en impostura negaba ter coñecemento sobre o financiamento ilegal do seu partido; a ninguén debe estrañar que un mes despois ante a inexactitude do alí declarado véxase obrigado a iniciar o curso parlamentario emendando o alcance das súas declaracións, comparecendo para o efecto na sesión extraordinaria que a finais de agosto celebrará o Pleno do Congreso por determinación maioritaria da Deputación Permanente.
Cando está máis que acreditado que o PP nos seus trinta e tantos anos de andaina incorreu de forma reiterada en prácticas políticas inadecuadas, non é de recibo que o seu máximo mandatario despois de desempeñar con anterioridade entre outros cargos, a función de director e organizador de campañas electorais, teña a desvergoña de aducir descoñecemento sobre o desempeño das súas funcións e alegar non saber nada sobre o financiamento ilegal do seu partido, como tampouco sobre a reforma integral con diñeiro negro da súa residencia política en Génova 13.
Por mais prácticas de desorientación que utilice, o certo é que no seo do PP a transmisión entre corruptores e corruptos durante o periplo democrático é tan antiga como a historia do propio partido, pois a súa escasa vocación democrática induciu desde sempre a súa tendencia á dopaxe electoral, e con iso, a superar as limitacións do patrocinio público de financiamento político, un atranco superado coa apertura ao financiamento privado, aínda sabendo que a súa operativa era contraria ao control dos mecanismos establecidos na lei, pero que a formación conservadora transixiu desde sempre acolléndose á súa fraqueza moral
Restar relevancia ao problema, ou como di Rajoy, devaluar a súa dimensión aducindo que se trata de asuntos puntuais, é negar a evidencia que a corrupción sistémica foi unha constante desde a aprobación da Constitución española de 1978, e que para maior complexidade como trazo básico da ditadura franquista, subsistiu invariable á dinámica conciliadora da transición, e por tanto, afunde as súas raíces naquela época, na cultura empresarial daquel tempo e na xenética da clase política de entón, da que o PP é actualmente o seu directo herdeiro e receptor dos malos hábitos daquela Administración pretérita.
Por iso é polo que a corrupción que exhala o PP non resulte nada novo, por ser a reprodución actualizada daqueles tempos que con idéntico modus operandi e análogas prácticas mantén invariable a súa finalidade, que non resulta ser outra que utilizar o poder político para “previo pago de peaxe” poñer a súa organización ao servizo dos intereses das grandes empresas, favorecendo á vez que os grupos económicos de pompa aprópiense dos recursos públicos, xa sexa a través de pactos lucrativos, exencións de impostos, concesión de subvencións, ou da regalía a baixo custo de empresas públicas rendibles, prácticas estraperlistas que para nada reverten en vantaxe do interese público, pero como queda visto, si como activo e fonte de financiamento político.
É por iso que o elevado nivel de corrupción e a súa lesiva influencia constitúe unha grave secuela para o funcionamento da nosa economía e un impedimento para a súa recuperación; pois a dominante falta de ética no mundo dos negocios garda conexión directa cos escándalos protagonizados asiduamente por coñecidas empresas e empresarios do país, que metidos ata as cellas no envurullo, non reparan en seguir financiando ilegalmente a políticos sen entrañas e aos seus partidos, á conta de lograr en contrapartida seguir traficando co indebido e mil excesos mais , é dicir, facendo da fraude e o suborno o seu código de actuación mercantil.
Perversións de conduta duns poucos que polo silencio cómplice do resto, a opinión pública tende a uniformar e estender ao conxunto do estamento empresarial, ata o extremo de converter tal sentimento nunha das principais preocupacións sociais, pois cando o desprezo da legalidade faise dona da situación a reacción de rexeitamento xeneralízase sen diferenciar actitudes entre os uns e os outros
Tal percepción de analoxía débese á actitude de parcialidade dos dirixentes da patronal, que situados no seu conxunto co sector proclive á consecución de cota de negocio mediante a utilización de relacións e influencias políticas, seguen favorecendo a turbidez destas prácticas en prexuízo da actitude dos empresarios honestos, que ademais de cumprir taxativamente coas obrigacións estipuladas , xeran empregos e actúan en todo momento con plena responsabilidade social.
Razón sobrada para que as cousas non poidan seguir como están, e que obriga a drástica medida de expurgar da contratación pública aos corruptores que coa súa mala praxe manteñen o dominio da estrutura empresarial; requirindo a situación idéntica limpa no numeroso gremio de corruptos políticos, como única fórmula de reconducir a actual deriva e propiciar a necesaria rexeneración.
Por iso é polo que en consecuencia a comparecencia de Rajoy, deba ter por premisa apearlle da Presidencia do Goberno, pola súa implicación nos feitos e faltar á verdade na súa declaración como testemuña ante a Audiencia Nacional, pois de seguir contemporizando, sen tomar medidas acordes ao que a situación demanda, manténdolle no cargo, será materialmente imposible reconducir o país cara á senda do prestixio e á súa rehabilitación.
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.