O Santander, saíuse coa súa

Despois do anterior desastre bancario, cando desde o propio Goberno  e demais autoridades competentes  como a CNMV e o Banco de España  insistiuse ata a saciedade  en proclamar aos catro ventos que superado aquela hecatombe  o negocio bancario estaría exento de todo  risco porque segundo eles quedaba estritamente regulado, os últimos acontecementos  habidos no sector, poñen de manifesto  a falsidade  publicitaria daquel  prognóstico, a trampa que acompañaba aquel anuncio.

 

Resultando agora perceptible que a quebra do Banco Popular causará un escándalo de idénticas  dimensións -senón maiores- que o ocasionado  no seu día coa  saída a Bolsa de Bankia, e iso é así, por mais que os directos responsables  do novo cataclismo bancario tenten quitar ferro ao asunto e  vestir  de éxito a expropiación e venda por unha cifra simbólica da entidade en quebra .

 

Situación por tanto que resulta ser un calco   dos casos precedentes, levada a termo  con idéntico modus operandi, por uns  xestores e grandes accionistas adscritos  ao  pelotazo, coa aquiescencia  do Goberno e a anuencia dos  organismos reguladores; unha manobra por conseguinte,  consumada baixo a directriz  de profesionais da  desvergonza, duns estafadores titulados,  que  disfrazados de xente honrada, operan á  marxe de toda  conduta  mercantil e co único obxectivo de trincar  diñeiro a mancheas,  sen  reparar  en delinquir para satisfacer tan censurable finalidade.

 

Chegando ao extremo  de crebar  outra  vez mais as economías familiares como xa o fixesen os seus antecesores en tales prácticas, mediante a repetida utilización  do engano e malas artes bancarias.

 

Neste novo escándalo do  gremio das finanzas, é un erro dar  por boa a versión oficial adxudicando  á compañía que preside Ana Patricia Botín  o papel  de salvador in extremis da entidade en quebra, pois de ningún xeito  pódese afirmar que a crise do Popular acabase  coa maquinada absorción polo Banco de Santander, toda vez que por mais eloxios que reciba a operación  do BCE e  o Ministerio de Economía español, a situación apunta a deducir   que lonxe de resolverse  o conflito agravouse 

 

Iso  polo menos é o que se desprende das anunciadas accións xudiciais que en defensa “duns esquilmados accionistas  minoritarios” emprenderán tanto  organizacións de consumidores como diferentes bufetes de avogados. 

 

O evidente, é que de novo  somos testemuñas dunha  extravagante maneira de acentuar a concentración no sector bancario, que por consumarse de forma completamente anómala esixe de partida, precisas e convincentes  explicacións por parte do  Goberno, como tamén, a supervisión indagatoria  da CNMV ante a  existencia dun mais que probable fraude  por parte do Popular,  na dinámica da súa operativa  de venda de bonos convertibles a particulares,  por ser  levada a termo sen a debida capacidade de emisión, sen facilitar aos investidores a información  necesaria para realizar a adquisición do seu produto bancario  e sen dispoñer de cobertura  das  garantías mercantís pertinentes.

 

O comportamento   dos  membros  da  cúpula directiva  do denominado “banco da Igrexa” pola súa marcada connotación co ultracatólico ámbito do Opus Dei, dista moito de ser acorde na  traxectoria bancaria coa súa proclamada  espiritualidade,  iso polo menos, é o que evidencia  a baixada aos infernos  da entidade  e o implícito  da controvertida conduta mercantil para cos seus clientes, cuxos prexuízos inducidos son mais propios de gaioleiros que consecuentes coa integridade e honradez que debe presidir  esta actividade,  e moito mais, tratándose  de personaxes que alardean de adecuar  a súa práctica diaria cunha alaudada ortodoxia relixiosa.

 

Actitude en liña  coa mantida polos  instigadores do caos no que está sumido o ente financeiro, e de rebote, os seus mais   confiados clientes, e todo, despois de que en plena convulsión e ás portas da  hecatombe  os confabulados   membros da súa cúpula directiva, movesen ficha e  puxesen a bo recado os capitais dos accionistas maioritarios e os seus  propios, para así,  utilizando a mala fe repercutir o groso da súa deficiente xestión sobre o patrimonio dos  agora  estafados aforradores.

 

É por iso  que  a verdadeira traxedia do que foi o banco mais rendible de Europa, radica nos  pasos seguidos e os prexuízos derivados  da dinámica mantida   na  súa especulativa venda, tendo en conta que  tras o feito que o Banco de Santander  quedouse os depositantes a prezo de saldo, subxace outra  realidade oposta, a de miles de accionistas  burlados, que sorpresivamente da noite para a mañá, sen advertencia previa,   víronse desposuídos  dos  aforros de toda unha vida  sen marxe de manobra para reaccionar,  e todo como consecuencia dos manifestos malos tratos  do Banco  cara a este grupo de clientes, agora abocados irreversibelmente a constituírse en grupo de presión  para poñer en mans da xustiza o asunto e emprender as accións legais oportunas.

 

 

 

 

Pero ademais  do referido prexuízo  hai outro aspecto cuxa repercusión afecta ao conxunto   da sociedade, pois a pesar  que desde o Goberno valórase a operación  como unha boa saída polo feito de non utilizar fondos públicos, a realidade  pinta ao revés, tendo en conta que o multimillonario importe  que o Santander vai precisar  en ampliacións de capital  para satisfacer préstamos de dubidoso cobro do banco adquirido, tal operativa,  realizarase  mediante un acordo pactado  de exención fiscal, ou devandito noutras palabras, utilizando fondos públicos encuberto   para que deste xeito  non se faga tan notorio.