Cataluña punto de inflexión

A aposta soberanista do actual President Mas, é un dragón de varias cabezas, no que as arelas lexítimas de autodeterminación e independencia mestúranse cunha evidente ineficacia na xestión económica, certamente arrastrada de administracións anteriores. Calquera que se sinta verdadeiramente demócrata, ten que respectar por principios que unha parte moi significativa do pobo catalán teña na súa esencia o soño dunha nación independente, e cun rumbo cara a súa propia Historia no que as súas decisións como pobo soberano as tomen os propios cataláns; mais tamén é certo que en ocasións a marxinalidade política de aqueles que viven nesa terra e se senten tan cataláns como españois, é evidente.  

 

Dende o centralismo español fanse continuos chamamentos á desautorización das teses independentistas catalás, por ser contrarias á “sacro santa”, para o que lles convén, Constitución española de 1978. Os mesmos que reclaman que a Carta Magna non pode ser conculcada, son casualmente aqueles que de xeito reaccionario non admiten as resolucións do Tribunal Constitucional no momento en que este ditamina a constitucionalidade da chamada “lei do matrimonio homosexual”. Son probablemente os mesmos que non teñen problemas  en facer unha reforma exprés da Constitución, para marcar un teito de gasto público, mentres escandalízanse se dende a sociedade civil algúns altofalantes piden lexitimamente unha necesaria reforma para adaptar un texto que provén do exemplar consenso post franquista, e que na actualidade roza o anacronismo funcional en moitos eidos do seu articulado.

 

As declaracións de Mas ou o propio Pujol, esconden un certo baleiro en canto ás concrecións do vieiro que queren tomar, cando incluso dubidan a día de hoxe a forma de goberno que adoptaría un teórico Estado catalán entre Monarquía ou República, como puxo de manifesto unha entrevista televisiva de hai poucos días. A utilización da cidadanía para lanzar cortiñas de fume que tapen a bancarrota de facto das finanzas catalás, é socialmente perigosa, aínda que un ten que recoñecer a admiración por unha sociedade que ten clara a súa condición diferencial como nazón dentro do Estado español, fronte aos carcas que defenden unha Constitución inalterable, e que evidencian que mentalmente sentiríanse máis cómodos coa vixencia do  “breviario de Alarico”…

 

Ou non?